Ik heb een dipje … zegt ze …
“Normaal gezien ben ik een gedreven leidinggevende, die veel ruimte geeft en mijn ongeduld onder controle kan houden. Maar nu lukt het niet. Ik wil zorgen voor mijn mensen, maar in de plaats merk ik dat ik ongeduldiger reageer, mezelf meer over-positioneer als leidinggevende. Ik moet ook onpopulaire maatregelen nemen. Ik ben de hele dag in de weer om mensen te contacteren en hen te ondersteunen. En ik ben moe. Ik doe zo mijn best, maar het wordt precies alleen maar erger. Wat doe ik toch mis? “
Haar vraag aan de coach: help me om wat afstand te nemen.
Zij is een gedreven vrouw, die met veel zorg én oog voor resultaat haar mensen laat stralen. Ze is er samen met haar team in pre-corona tijd in gelukt om haar team een ‘zelfsturende eenheid’ te maken. Dat lukte wonderwel en het team draaide goed. En nu … lijkt die werking helemaal in elkaar te stuiken. De partner van éen teamlid werd COVID-19 positief getest en zij wil bepaalde taken niet meer doen. Er ontstaat paniek: hoe krijgen we het werk nog rond? Collega’s vinden dit niet fair. Als leider heeft ze de indruk dat alle vertrouwen weg is in de huidige samenwerking. Ze vreest dat ze de opbouw van haar team helemaal terug van nul zal moeten beginnen terwijl het net zo goed liep. Er is een gevoel van verdriet dat de oude manier van werken weg is, een vorm van rouw …
Er is ook pijn. Weg succeservaring. Er is het gevoel van alleen maar bloed te moeten stelpen, met doekjes die zelf soms ongeschikt zijn, met veel te weinig doekjes. De metafoor van een bloeduitstorting ontstaat. Er is onmacht om méér te kunnen doen dan nu. Het lijkt alsof het enige dat ze nog kan doen het “verval” beperken is. En zelf dat lukt niet echt …
Spiegel
De spiegeling dat ze ongelooflijk veel verantwoordelijkheid op haar schouders neemt: zowel het ideale team blijven nastreven, als mensen uit de put helpen terwijl ze hun bloeding stelt. Dat ze ongelooflijk veel ‘gewicht draagt’ doet haar opkijken. Ze is immers gewoon om verantwoordelijkheid te dragen, en het is normaal dat ze intuïtief aanvoelt waar aandacht nodig is en dat ook geeft.
Haar lat ligt hoog: ze wil EN het ideale team in stand houden EN nieuwe verantwoordelijkheden opnemen die buiten haar normale rol vallen. Actie nemen dat is haar manier om onmachtsgevoel te verdrukken. Op zich een goede korte termijn survival strategie, … echter ze ervaart dat dit niet in dank afgenomen wordt. Haar neiging tot over-positionering als leider, wordt als extra drukkend ervaren. Er komt weinig beweging in het team.
Het effect op haarzelf is ook negatief. Wanneer ze begint te twijfelen of ze deze nieuwe rol wel kan/mag opnemen, … creëert ze voor zichzelf een nieuw gevoel van onmacht. De put wordt dieper, de horizon verdwijnt: wat kan ik dan nog wél goed doen?
Een paradox toont zich: als je onmacht bestrijdt met krachtige acties, krijg je tegenwind. Dat creëert extra onzekerheid, onbegrip, vertrouwensbreukjes en daardoor wordt je opnieuw met onmacht geconfronteerd.
We maken samen de beweging van een put. Hoe hoog is die voor haar? En voor haar team? Hoe verhoogt zij misschien de put voor haar team? Wat bepaalt de diepte van de put? Het antwoord ligt voor de hand: hoe hoger je de verwachtingen zet, hoe dieper de put: zowel voor haar als voor haar team.
Wat leiders gewoon doen
Deze leidinggevende is lang niet de enige die EN de vroegere standaard wil hoog houden EN alles uit de kast haalt om voor haar mensen-in-overleving te willen zorgen. Dat is immers wat leiders doen: het team helpen groeien door hen uit te dagen én zorg te dragen. In onze hersenen maken we niet vanzelfsprekend een tijds-onderscheid. Wat normaal was vroeger, is nu niet meer mogelijk. En toch verlagen we de lat niet bewust … en blijven we in de onmacht zitten.
Onmacht ervaren geeft je veerkracht
De weg hieruit, voor leiders, is durven in de “onmacht” te gaan staan. Toegeven aan jezelf dat je niet de macht hebt om de situatie snel om te keren. Dat je het ook niet weet. Dat het ook voor jou soms teveel is om dragen, terwijl je ook je eigen twijfels, je verdriet, je rouw, je pijn ook moet dragen.
Het is helemaal OK om je ON-MACHT-IG te voelen. Door dit te beleven en innerlijk toe te geven aan jezelf, zakt je lat naar beneden en ontstaat er zachte veerkracht om jezelf op te hijsen naar de horizon, uit de put. Stapje voor stapje. Met dag-voor-dag verwachtingen en schouderklopjes voor jezelf, voor elke klein verschil dat je hebt kunnen maken.